-
Even uitblazen: het werk van Petra Laaper
.
Lange tijd was de rol van de kunst er een van prikkelen en provoceren. Van extreme standpunten, visionaire vergezichten en radicale ideeën. Deze rol veranderd. Onze wereld van vandaag kent al meer dan genoeg radicale standpunten en provocaties. En dat de wereld er op veel fronten beroerd aan toe is hoeven kunstenaars ons niet te vertellen, dat weten we allemaal. Wil de kunst in deze tijd een alternatief brengen, dan mag ze juist kwetsbaarheid tonen, zoekende zijn, bruggen slaan tussen mensen, denkbeelden en werelden. Onze aandacht vestigen op datgene in het leven van alledag dat we meestal over het hoofd zien.
.
Het werk van Petra is super precies en secuur gemaakt, met oog voor ieder klein detail, maar heeft ook een spannende contradictie in zich. De vormen, die zwaar, monumentaal en streng zouden kunnen zijn, krijgen iets onbeholpens door hun zachte vulling. Ze zakken in elkaar, lijken maar net te kunnen blijven staan. Dit is beeldhouwkunst die even op adem moet komen na eeuwen van gewichtigheid en strengheid. Petra’s beelden blazen even uit, hangen uitgeput over hun sokkels en weten ook even niet meer zo goed waar ze aan toe zijn. Het sluit aan bij de woorden die Petra zelf gebruikte om haar artistieke zoektocht te omschrijven: ‘Welke houding neem ik zelf aan? Hoe blijf ik staan? Hoe kan ik open staan voor mijn omgeving en meebewegen? Wat is het om mens te zijn in deze wereld met de mensen om me heen?’ Bij dat soort vragen passen geen harde vormen. Hier past ingetogenheid, die zich nog het best laat omschrijven als monumentale kwetsbaarheid.
(2022)