Een groot deel van haar leven heeft Ans met veel passie en toewijding een uitgebreid oeuvre aan kunstwerken gerealiseerd. In de maanden voorafgaand aan haar heengaan was ze dan ook druk met de vraag wat er na haar overlijden met haar kunst moest gebeuren; een vraag waar vermoedelijk veel kunstenaars door gekweld worden. Uiteindelijk verheugde ze zich op een laatste tentoonstelling. Ze hoopte dat veel mensen bij die gelegenheid een werk van haar zouden meenemen, om het zo een tweede leven te gunnen. Een groep van vrienden en familie initieert deze presentatie als postuum eerbetoon aan Ans en haar kunstenaarschap.
In haar kunstzinnige oase kon Ans uiting geven aan haar diepste verdriet: haar onvrijwillige kinderloosheid. Het onvervulde verlangen naar een eigen kind en haar hunkering naar het moederschap vormt een centraal thema in haar schetsen en schilderwerken. In een interview zei ze ooit: “Mijn thema’s zijn: zwangere vrouwen en ongeboren kinderen, nieuw leven, moeder en kind, groei, bloei en verval”. Ze zou heel graag door het moederschap het leven doorgegeven hebben. Echt geluk vond Ans in de relatie met haar in 2019 overleden zielsverwant Don.
Een omvangrijke stroom aan werken, soms keurig ingelijst soms op een slordig passe-partout, vormt het levenswerk van Ans Houben. Ze experimenteerde met diverse technieken; gewassen inkt en monotype waren daarbij favoriet, evenals grafische technieken. Ze schilderde op diverse ondergronden en nam haar werk herhaaldelijk weer opnieuw onderhanden. Ze was enthousiast over waterverven op Chinees rijstpapier en theepapier uit Nepal, aangetrokken door de kwetsbaarheid van de ondergrond. Ook heeft ze een tijdlang op beddenlakens geschilderd.
Ans had een moeilijk te stillen behoefte aan erkenning en bevestiging, ze wilde gezien en gehoord worden. Daardoor kwam ze vaker in conflict met zichzelf en haar omgeving. Middels haar creatieve talenten vond Ans datgene waar ze in het “gewone leven” naar zocht maar vaak niet vond: vrede, evenwicht en harmonie.
