-
Agata Siwek: Je moet doen wat nodig is
Agata Siwek beweegt zich in twee werelden, de Poolse en de Nederlandse. Het werk dat ze maakt is figuratief, maar laat zich pas na goed kijken ontrafelen. JOEP VOSSEBELD doet een poging. ‘Hoe fantastisch is het om een kunstwerk te maken waar je in kan wonen?’
De volledige tekst lees je in ZOUT magazine
-
Layla Önlen, regisseur van haar eigen leven
Op jonge leeftijd ontdekte Layla Önlen de vrijheid van het podium als een plek waar je gezien wordt, waar je iemand anders kunt zijn en je verbeelding de vrije loop kunt laten. ‘Veel mensen zijn bang voor vrijheid. Ik niet.’
De volledige tekst lees je hier
-
Jeanny van Lieshout: Een schuilpaats om de wereld te zien
Jeanny van Lieshout heeft een atelier aan huis, en een in een boerenschuur tussen de maisvelden. Via de vrouwenportretten die ze schildert van kunstenaars, dichters, activisten, wetenschappers, familieleden en passanten, raakt ze met hun in gesprek.
De volledige tekst lees je hier
-
Freek van Zoest: Door AI verlies je vertrouwen in je eigen kunnen
Freek van Zoest (Wijchen, 1993) woont en werkt in een woongroep met 13 huisgenoten in Tilburg. Dat kan de nodige onrust veroorzaken, maar in de avond is het er heerlijk stil: ‘het gebouw gaat in pauzestand en ik ben lekker op mijn kamertje aan het werk.’
De volledige tekst lees je hier
-
Joris van de Moortel: Ik ben veel te graag alleen
.
Joris Van de Moortel is niet tegen verkopen, niet tegen galeries, niet tegen tentoonstellingen. ‘Natuurlijk niet. Maar balans is wel essentieel.’
-
Elisa Verkoelen: Misschien zijn alle keuzes wel grote keuzes
.
Elisa Verkoelen tekent, verzamelt en schrijft. De afgelopen jaren werkte ze in alle rust vanuit het Limburgse Beegden, nu zit ze in een oude fabriek in Antwerpen die ze deelt met medestudenten. Verkoelen studeert er aan de afdeling InSitu³ van de Koninklijke Academie.
-
Karina Beumer: Ik wil dat ik totaal geen controle meer heb
.
Het atelier in Antwerpen van Karina Beumer is volgebouwd met een grot van papier-maché. Het zijn overblijfselen van haar film (…), te zien bij NPO, over het hersenletsel van haar vader. Beumer blijkt gewist uit het geheugen van haar vader, al filmend en bouwend gaf ze herinneringen aan hem terug.
-
Loek Grootjans: En soms ook gewoon afwaswater
.
Het winterlicht valt schitterend binnen in het Vlissingse atelier van Loek Grootjans. Voor iemand die al vijftien jaar werkt aan een verzameling van ‘bijna alles’ oogt het er verrassend opgeruimd. ‘Alles wat ik doe loopt uit de klauwen’
-
Sarai van de Boel: niet het antwoord, maar de vraag
Zijn kunst en filosofie in staat om systemen te veranderen? Sarai van de Boel vroeg het zich af aan de hand van meer dan vijftig kunstwerken. JOEP VOSSEBELD zocht haar op in haar atelier. ‘Kijk eens goed naar Christo, pak een dierbaar voorwerp in en pak het daarna weer uit.’
De volledige tekst lees je in ZOUT magazine
-
Quinn Zeljak: Tweehonderd uur bezig met één zin
.
De afgelopen jaren exposeerde Quinn Zeljak met gehaakte kledingstukken en dekens waarin ze digitale spam-advertenties verwerkte. Onlangs is ze weer gaan studeren, om een nieuwe koers in te slaan. ‘Ik ben van mezelf vrij lui, maar ik zeg dat met liefde.’
De volledige tekst lees je hier
-
Jo Frenken: Ik sneed me in een vel papier, het voelde als een bevrijding
.
Eigenlijk maakt Jo Frenken boeken, maar als ik hem bezoek is hij druk bezig in de ruimte van kunstenaarsinitiatief B32 in Maastricht. Hij probeert er zijn boek Point, Line, Plane te vertalen naar een tentoonstelling. Het begon allemaal veertig jaar geleden. ‘Ik ben niet de enige die anders is gaan kijken.’
Het volledige artikel lees je via de link
-
Jesse Passenier: Wennen aan nieuwe noten
.
Jesse Passenier verkent de grenzen tussen jazz en klassiek. In zijn composities probeert hij de twee werelden, de een gericht op experiment en improvisatie, de ander op herkenning en traditie, samen te brengen. ‘En dus wordt er veel over je getwijfeld. Wie ben je? Bij wie hoor je?’
De volledige tekst lees je hier
-
Mounira Al Solh: 'Juist bij grote problemen heb je schoonheid en speelsheid nodig’
.
Na haar studies in Amsterdam bleef Mounira Al Solh in Nederland. Ze maakte films, tekeningen en installaties tot ze een nieuw, ruim atelier betrok. Toen ging ze weer schilderen, over haar muzikale herinneringen aan Libanon. ‘Ik zou me haast schuldig voelen om in een ruimte met zo’n mooi licht niet te schilderen.’
.
De volledige tekst lees je hier
-
Bob Entrop: Een film voor elke dag van het jaar
.
Meer dan vijftig jaar zit filmmaker Bob Entrop in het vak, en hij is nog lang niet klaar. Zijn studio in het centrum van Breda is de plek waar hij plannen smeedt en samen met zijn editor zijn films in elkaar zet. ‘Ik weet wat ik heb gefilmd, dus ik weet ook wat moet sneuvelen.’
.
De volledige tekst lees je hier
-
Indra Moonen: 'Ik zie geen kleuren als ik een foto maak'
.
Vroeger waren de foto’s van Indra Moonen kritisch over de positie van de vrouw, met Cindy Sherman als voorbeeld. Tegenwoordig richt ze haar lens het liefst op het landschap, dat ze al wandelend en fietsend verkent. ‘Ik was het zo beu, dat uitspitten van beelden in mijn hoofd. Ik wil dingen maken waarbij ik me fijn voel, weg van mensen.’
.
De volledige tekst lees je hier
-
Dorien de Wit: 'Dag moedige struisvogel'
.
Kunstenaar en dichter Dorien de Wit verblijft als writer in residence aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Na een jaar vol deadlines is ze vooral aan het grasduinen: ‘Ik gebruik deze tijd om te dwalen, om alles te kunnen en mogen doen.’
.
De volledige tekst lees je hier
-
Mike Moonen: De Oneindige Actieve Staat van Verveling
.
Een lijst met gebroken glas is niet erg, de blauwe lak loopt altijd uit, schilderen is slecht voor je rug en de schaar is altijd zoek. Werk maken is bij Mike Moonen het waarderen van dat wat niet loopt zoals gehoopt.
.
-
Matteo La Rosa: 'Als ik een dag geen zwart draag voel ik me niet sterk'
.
In 2019 richtte Matteo La Rosa zijn eigen modelabel op. Een jaar later had hij met La Rosa een show op de fashionweek in Parijs en een reportage in de Italiaanse Vogue. Sindsdien doet hij wat een jonge ontwerper volgens de mores in de modewereld niet moet doen: hij volgt zijn eigen pad.
-
Govert Derix: Berichten uit een geheime citadel
.
Onderweg naar het milieuperron kreeg Govert Derix een ingeving: stel dat de natuur in opstand komt en ons laat weten dat het genoeg is. Het leidde tot de vuistdikke roman De boom. Zijn schrijfstudio bevindt zich in een zolderappartement. ‘Ik heb altijd Beethoven in de buurt.’
-
Els Dietvorst: Zeemeerminnen, Zwaluwen en een Zwaan
.
Els Dietvorst, laureaat van de BelgianArtPrize, creëert in haar kunst steeds meer ruimte voor anderen. Ze woont alweer dertien jaar aan de Ierse kust, waar JOEP VOSSEBELD haar opzocht. ‘Om 10.45u op het strand. De zeemeerminnen wachten op je.’
.
De volledige tekst lees je hier
-
Jordi Möllering: 'Het liefst organiseer ik alles zelf'
.
‘In het kunstenveld mis ik de ruimte voor spontaniteit en het begrip voor de zoektocht’, zegt theatermaker Jordi Möllering. ‘Dat begrip is er alleen voor jonge makers. Alsof je boven de 35 niets meer te onderzoeken hebt.’
-
Ingeborg Meulendijks: De ruimtes in en buiten het hoofd lopen in elkaar over
.
Tweeëntwintig jaar geleden vestigde Ingeborg Meulendijks zich in een klooster in Steyl, bij Venlo, waar ze van de paters tien verlaten cellen ter beschikking kreeg. Intussen woont en werkt ze in een grote lichte ruimte boven in het klooster, met uitzicht op de tuin. ‘In deze snelle wereld heb ik vaak behoefte aan vertraging. Dan ga ik bijvoorbeeld heel lang aan een plankje schuren.’
-
Stijn ter Braak: Kunt u beloven er goed voor te zorgen?
.
Tijdens de coronacrisis begon Stijn ter Braak in zijn Antwerpse atelier met het namaken van voorwerpen uit zijn appartement. Inmiddels heeft hij zijn woonkamer en badkamer op ware grootte nagebouwd, inclusief alle voorwerpen die zich daarin bevinden. ‘Rommel wordt kunst en wordt weer rommel.’
.
Lees de volledige tekst hier: Stijn ter Braak: Kunt u beloven er goed voor te zorgen?
-
Kristof Vrancken: Een wereld die open gaat
.
Al jaren struint fotograaf Kristof Vrancken door het landschap, op zoek naar de vergeten plekken waar de natuur haar gang kan gaan. ‘In een winkelstraat voel ik me compleet verloren.’
-
Ans Verdijk: Insignes met een boodschap
.
Ze begon ooit met monumentale installaties van keramiek, tegenwoordig kent het werk van Ans Verdijk (Beugen, 1959) vele gezichten. Het komt terug in kleding, sieraden, boeken, sculpturen, digitale tekeningen en zelfs in lege brillenkokers. Haar studio blijft echter gesloten. ‘Wat ik doe is niet voor de eeuwigheid.’
-
Rianne Wilbers: Zang mag zowel mooi als lelijk zijn
.
Ideeën krijgt zangeres Rianne Wilbers (Helmond, 1989) tijdens het wandelen of in de auto. Zoals het idee om tijdens de lockdown concerten voor één persoon te geven. ‘Het gaat om het zoeken naar nieuwe klankwerelden.’
-
Brecht Koelman: Sneller schilderen dan je schaduw
.
Een studio heeft schilder Brecht Koelman wel, maar die gebruikt hij alleen voor het opspannen van doeken en als opslag. Liever maakt hij een wandeling of gaat hij buiten aan het werk. ’Soms teken ik nog wel in mijn studio, maar ik merk dat ik meteen opgejaagd raak. Ik heb lucht nodig, adem.’
-
Ineke Hans: Hoeveel meubels kan de wereld nog dragen?
.
Digitaal vergaderen, dat wilde Ineke Hans al langer. Gelukkig doet de rest van de wereld daar sinds dit jaar ook aan mee. Toch zocht JOEP VOSSEBELD de ontwerpster liever fysiek op in haar studio in Arnhem. ‘We moeten anders nadenken over hoe we omgaan met onze gewoontes. Dat klinkt heel prekerig, maar als ontwerper heb ik daar een rol in.’
-
Studio Unfold: Wat wil een machine?
.
Vazen en voorwerpen zijn voorbeelden van wat Claire Warnier & Dries Verbruggen doen, maar het is niet het échte werk. Als een soort vertaalbureau bemiddelt hun Studio Unfold tussen de analoge en digitale wereld.
-
Wessel Verrijt: Hebt u nog iets dat u eigenlijk niet nodig heeft?
In een onverwarmd oud schoolgebouw in Eindhoven bouwt Wessel Verrijt als een Don Quichot aan een leger dat optrekt tegen de eentonigheid. Hoogste tijd voor een processie van de kartonnen bezemhelmridders.
Lees de volledige tekst hier:
Wessel Verrijt: Hebt u nog iets dat u eigenlijk niet nodig heeft?
-
Het Geluid: Arm en rijk in één koor
-
Vera Gulikers: De geschiedenis als dagboek
.
Ze won de Buning Brongersprijs, kreeg een award voor Best Verzorgde Boek en heeft net twee monumentale wandschilderingen (‘Had ik nog nooit gedaan’) afgerond. Het gaat hard met Vera Gulikers, die soms zelfs in haar dromen schildert.
.
-
Wouter Paijmans: Een idee kan ook te vroeg komen
-
Gerard Caris: Het verboden kristal
-
Ted Noten: Maaklust
-
Mark Manders: Bevroren stiltes
Niets is wat het lijkt in het labyrintische ateliercomplex van Mark Manders. Zijn de gereedschappen, materialen en machines zo spontaan achtergelaten als het lijkt? En die vorkheftruck, is die nu van brons? “Alsof er net iets gebeurd is en zo weer iets gebeuren gaat. Maar niet nu.”
De volledige tekst lees in ZOUT-magazine:
-
Linda Friesen: Een zelfgemaakt sprookje
In het atelier van modeontwerpster Linda Friesen is alles even keurig. “We werken hier niet op tijd, maar op netheid.”
De volledige tekst lees je in ZOUT-magazine:
-
Hardy Mertens: Als een kind op kerstochtend
Componist Hardy Mertens heeft voortdurend muziek in zijn hoofd. “Muziek bestaat maar uit twaalf tonen, daar heb je geen instrument voor nodig.”
De volledige tekst lees je in ZOUT-magazine:
-
Massud en Mahmud Hassani: Hoe maak je de wereld groter?
-
Joan van Barneveld: De plek waar je bent is niet belangrijk
-
Anne Geene: Niets weten kan je ver brengen
-
Marc Claes: 'De zee en ik, we wilden hetzelfde'
